- maandag 22 mei 2017
Ik zet mijn fiets net even licht tegen zijn speciaal aangeschafte opleer aanhanger, inclusief familienaam. Of ik hem maar niet tegen zijn goed gelakte dure aankoop wilde zetten. Dus, ik lach de man van net 65 jaar vriendelijk toe, want waarom niet zijn zin geven. “Ja, weet je wat het is. Ik moet deze zeer dure aankoop verantwoorden naar mijn vrouw. En daarom ben ik er zo verrekte zuinig op.” Hij, had zich inmiddels al ruim omgedraaid, dus ik mocht blijkbaar van zijn ietwat afgeronde rug genieten. ‘Oké, is goed.’ Herman, mompelt wat in de richting van zijn schoenzolen, want bij elke stap komt hij dichterbij zijn laatste moed. Immers, wat is het geval: de duiven willen niet meer presteren, zoals voorheen. Vandaar, dat hij mij ten einde raad heeft laten komen.
‘Oké, Herman. Laat mij is horen wat je me te vertellen hebt, maar eerst is even netjes je lieftallige vrouw een handje geven.’ “Oh, moet dat.” Is zijn kortaf reactie. Ik loop in de richting van zijn hooggrijze maar ingetogen vrouw, die me net zoals ik, keurig netjes de hand aanreikt. “Goh, wat leuk dat u Herman, wilt helpen met zijn notoire laatkomers, want hij is sindsdien niet meer te genieten.” Ik glimlach beleeft, maar voel me niet geroepen om haar een hart onder de riem te steken. “Wilt u koffie, meneer?” Ik zie me enigszins verplicht om hier ‘ja’ op te antwoorden. ‘Is goed, mevrouw.’
Om een lang verhaal, kort over het voetlicht te brengen: ik ben na de koffie, spoedig achter Herman en zijn huwelijksprobleem met de duiven gekomen. Want wat was nu het geval: Herman is een echte pikeur geweest is in het conditioneren van zijn vliegduiven. Hij, hanteerde hier altijd een soort van blinde geleide stok voor. Zo’n, witte stok met van die rode ronde strepen aan het eind, geloof ik. Hij, wilde me het ook laten zien, maar ik bedankte hiervoor feestelijk. ‘Nee, Herman laat me maar je keukenkastjes zien..!’ Zijn lieftallige en inmiddels charmante vrouw, wilde al meteen opstaan. ‘Nee, hoor mevrouw, niet uw kastjes maar die van Herman in zijn wachtruimte.’ Ze, verschoot van kleur, net als haar man. “Uhhhh, dus je wilt weten of ik wel de juiste supplementen op voorraad heb staan?” ‘Mwah.’ Zeg ik zo ontkennend mogelijk. Met enige tegenzin in zijn goedkeuring, mag ik achter zijn modeloze blik meelopen naar zijn geheime keukenkastjes.
“Nou, hier heb ik mijn spullen, aangaande mijn vliegduiven.” Met veel aplomb, opende hij zijn schatkamers. Of, ik maar van verbazing achterover wilde vallen, want wat zag mijn geoefende alchemisten oog: 2 witte potten met trimsulva, goed voor 100 jaar dood en verderf. ‘Oké, doe maar weer dicht. Herman, wil jij soms vroeg dood?’ Ik vroeg dit hem met mijn ogen gericht op zijn ogen om te achterhalen, of hij nu zo dom was. Om bijna 2 kilogram van dit zuivere antileven op zijn geweten mee te willen dragen. Of, dat hij zo gehaaid was om dit spul niet vaker dan eenmaal per 3 maanden te geven? Het laatste was gelukkig het geval.
Na zijn rondleiding, ben ik nogmaals aan de koffietafel gezeten een kort verhaal begonnen, die samengevat hierop neerkomt: een alchemist is niet gekker dan zijn klant hem voorhoudt, dat is één. En verder, heb ik hem gewezen op zijn duiven, die niet zijn autoriteit als topmelker wilde aannemen. Want, hij mocht dan wel na drie keer met zijn stok op de grond tikken, zijn duiven in het gelid hebben zitten. Maar, wanneer hij zijn zware voeten weer had omgekeerd, lachte ze hem vierkant uit. Immers, hij gaf ze geen eenmaal per 3 maanden antibiotica. Maar echter tweewekelijks, zoals een oude vriend van Herman hem had aangeraden. Immers, dat zijn hoog grijze en charmante vrouw me alreeds ingefluisterd. En dat was nu juist de enige reden, dat hij in de ogen van zijn soldaten geen vleugje extra respect verdiende. Dus, ik adviseerde hem hiermee te stoppen, waarop zijn vrouw een diepe en veel betekende zucht van opluchting liet.
