Mijn geheugen is scherp, vooral als het gaat om gebeurtenissen die een grote impact hebben gehad op mijn leven. Mijn hele leven draait om duiven, en één van de meest frustrerende ervaringen in mijn duivensportloopbaan was een vlucht vanuit Peronne in de jaren ’90.
Het was rond dezelfde tijd van het jaar als nu, en dat weekend stonden er twee vluchten op het programma: Bourges en Peronne. Beide werden, als ik me goed herinner, rond 7.00 uur gelost. In Nederland was het prachtig zomers weer, en de verwachtingen waren hooggespannen.
Ons hok presteerde geweldig, en we wachtten vol spanning op onze favorieten, waarvan de meesten waren ingekorfd voor Peronne. Maar op het moment suprême gebeurde het onverwachte: een paar duiven arriveerden, en daarna viel het stil. De rest kwam traag en met grote tussenpozen thuis, alsof ze gestrand waren.
Peronne werd een rampvlucht, en ik verloor vier van mijn beste duiven, waaronder mijn “205”, een lichtkras doffer – een exacte kopie van “Hayabusa King” uit dezelfde bloedlijn. Ik was niet de enige; het leek alsof juist de topduiven verloren gingen op deze vlucht.
Ik was heel ongerust over het verloop van Bourges, waar ik nog acht duiven op mee had. Maar daar gebeurde het tegenovergestelde: ik speelde een fenomenale uitslag en won zelfs de eerste plaats in de regio met de 95/259, waarbij bijna al mijn doffers in de prijzen vielen.
Wat ging er mis dat weekend?
Een paar dagen later besprak ik de ramp met Jan uit Lekkerkerk, die eveneens vier van zijn beste duiven had verloren op Peronne, maar net als ik een geweldige uitslag had behaald op Bourges.
Jan, goed verbonden in de duivenwereld, had een verklaring. Hij vertelde me dat de duiven van Peronne op vrijdagavond waren opgehaald, maar dat er problemen waren met een van de auto’s (mogelijk een klapband). Daardoor kwamen de duiven pas net aan op de losplaats toen ze al gelost werden. Als er dan ook maar een klein beetje zuidoostenwind staat, vliegen ze richting Engeland of de zee.
De duiven van Bourges waren daarentegen al op donderdag ingekorfd, goed uitgerust en klaar voor de uitdaging. Zij kwamen keurig naar huis, ondanks exact dezelfde weersomstandigheden.
We hoopten dat de lossingsverantwoordelijken hun lesje hadden geleerd: duiven hebben rust nodig na lange transporturen! Maar wat zien we nu weer? Lossingen even na 6 uur ’s ochtends, zonder voldoende rust.
Voor snelle programmaduiven was het een slechte vlucht, met veel topduiven die te laat kwamen of nog steeds worden vermist. Toen ik gisteren drie duiven thuis zag arriveren, zei ik tegen Jochem: “Ik ervaar een déjà vu, dit wordt weer een Peronne van 30 jaar geleden.” En zo is het ook gegaan.
Gelukkig niet zo desastreus als destijds, maar het had makkelijk voorkomen kunnen worden door de duiven simpelweg rust te geven op de losplaats. Ik begrijp dat er haast was vanwege het weer, maar een dag uitstel had deze ellende kunnen voorkomen. Dit is niet alleen vervelend voor de liefhebbers, maar ook een ware uitputtingsslag voor heel veel duiven.
Natuurlijk zijn er liefhebbers wiens duiven goed zijn gekomen, maar dat zijn voornamelijk fond duiven – die vliegen met een gecontroleerde mentaliteit, in plaats van vol gas naar huis toe te rammen, koste wat kost.
We missen nog twee duiven, waaronder mijn super laatje “829”, die normaal als een raket elke week naar huis stormt. Hopelijk overleeft hij dit avontuur!
Volgende week wacht ons weer een dagfondvlucht, dus het is weer tijd om onze duiven opnieuw voor te bereiden!
