Een goede uitslag is tof en goed voor je humeur.  Wat ook tof is zijn dankbare mensen. Dankbaar vanwege tips waardoor ze goed of beter gingen spelen. Of dankbaar vanwege goede duiven die ze bekwamen. Een duif hier gehaald is mogelijk de beste van een gekend kampioen.
Zopas laat Helder C uit Chaam me de prestatie van zijn 2024-873 weten:
Hier aangeschaft als ei met volgende prestaties tegen gemiddeld zo’n 350 duiven: 1^e, 1^e, 3^e, 4^e, 6^e
enz en laat die nu uit dezelfde ouders komen als die goede van de kampioen.
De Kampioenduif van A v d Wiel (met 2^e, 3^e, 6^e, 7^e, 21^e. in de club) is er aan verwant.
Ook de zus van de 873, de 874 won een 1^e. Zelf hadden we er uiteraard ook van maar het woord hadden zegt het al. Beide verloren. Denk nu toch dat ik tegen mijn opvattingen en gewoonte in het ouderkoppel eens tegen elkaar laat zitten.

LEEFTIJD
X reageerde op die 2 oude duivinnen van de 90-jarige.
Hij vond het jammer dat ik er niet had bij gezet dat het zeer uitzonderlijk is goede te kweken uit zulke oude duiven. Daar heeft hij wel een punt.
In mijn jonge jaren wezen de groten van toen er al op om op te passen voor een kweekhok met te oude duiven. En zeker ook geen te oude duiven aan te schaffen.
Zo heb ik een dochter uit Murphy’s Law (2018 en Willem bedankt) die prima kweekt.
Wel een moeilijke tante. Telkens maar een ei en hoogstens vier op een jaar. Ik besloot het eens te proberen met de 15-493, een van de stamvaders. Ze paarden vrijwel meteen en tot mijn verbazing nu wel twee eieren.
Maar een stierf af in het ei en het jong mocht mooier opgroeien. Waarschijnlijk liet de kwaliteit van het sperma te wensen over en nu de kwaliteit van de pap melk van de twee hoog bejaarden.
Vroeger kon ik bijzonder goed overweg met Prof. Dr. Van Grembergen.
Niet alleen wetenschapper (de ‘uitvinder’ van de gele druppels) maar ook een zeer verdienstelijk fondspeler. De Prof heeft nog samengewerkt met Jan Hermans en wij correspondeerden regelmatig en hij kwam ook enkele keren op bezoek.  
Vitaliteit was een van zijn stokpaardjes en die krijg je volgens hem zeker niet door uit oude duiven te kweken. Vier jaar vond hij oud genoeg, met natuurlijk de spreekwoordelijke uitzonderingen.
Dus zou 2022 het maximum moeten zijn met veel uitzonderingen. Zoals bij de 90 jarige en met name ook Falco.         
     
Nog volop spel

In Antwerpen wordt in sommige regio nog volop met duiven gespeeld. Sterker nog, er komen meer duiven dan in volle seizoen. In de befaamde RvB wordt ook meer gepould dan in volle seizoen, zelfs meer dan in sommige nationals. En nergens wordt gezeurd. Niet over de plaats in de wagen, evenmin over ligging of windrichting.   

Louis Thijs
In de Duif aandacht voor Louis Thijs. Hij won van 253 duiven 1 en 2 met 2 duivinnen van, schrik niet, 2017. De ouders zijn van 2015 en bevruchten nog.
Vitaliteit in de genen? Dat geldt dan ook voor de baas. Die is 90 jaar oud en staat ‘s morgens om 6 uur op voor de duiven. Nu het late licht wordt ligt hij in bed te zenuwen om op te staan.
Ook doet hij zelf de tuin nog helemaal.
Dat hij goede heeft merkte ik enkele jaren terug bij Teun Versteeg uit Nieuwendijk.
Ik had zijn bon gekocht en mocht kiezen uit een tiental.

Geluk
Had het snel gezien, ze bevielen allemaal en ik pakte er een uit. ‘Straf’ zei de bonnenschenker, die komt uit ons allerbeste koppel. Kies er nu nog maar een.’
Was ook zo gebeurd en zijn verbazing werd nog groter. Dat was het zusje.
Ze kwamen uit ‘Louiske’ en die had Teun weer als een bon van Louis Thijs. Louiske had super gevlogen en gekweekt.
Ik speelde ze, kende ze niet uit elkaar, behalve op de uitslagen. Een deed niets, de ander vloog formidabel en won al eens de 2^e tegen zo’n 6.500 duiven.
Had er 4 eieren van weg gedaan en de jongen er uit waren buiten categorie. Helaas ging ze op een vlucht met mooi weer verloren, maar een mens zou zichzelf nog wijs maken dat hij iets van duiven kent.

De Lambrechtsen
Wie in de Ronde van Belgie ook furore maken, maar eigenlijk een heel jaar, zijn de Lambrechtsen. Vader Cyriel is al jaren onklopbaar en zijn zoons en kleinzoon doen inmiddels niet voor hem onder.
Twee weken terug moest er in 7 verschillende dorpen ingekorfd worden voor de RvB (Ronde van Belgie).
Hoe gedreven kan je zijn.
Bij Cyriel zag ik overigens iets merkwaardigs.
Zat op een bank wat te buurten toen er heel hoog een jong af kwam zetten. Tijdje daarna weer een en zo volgden ze elkaar op. Redelijk vermoeid. ‘Gaan lappen?’ vroeg ik.
Cyriel: ‘Nee hoor, ze trainen nu. Gewoon op nest.’
Bij de Gebr. v d Brande zag ik ooit hetzelfde. Hoe spelen ze het klaar, vraagt een mens zich af.  

Stokpaardjes en Dure les 

Lezen over duiven doe ik heel selectief. Maakte al te vaak de fout een lange reportage te lezen en nadien de droevige uitslagen van dezelfde man. Van iemand die lang geen 50% prijs kan winnen hoef ik niet te weten hoe hij voert of traint en zo.
Mannen die ik dan wel lees zijn met name de vrienden Roodhooft en Verbree.
Beide blijven maar hameren op wat ook mijn stokpaardje is: ‘weinig duiven op het hok’. Vooral weinig jongen.
Hoe minder de hokbezetting hoe meer zuurstof, hoe minder kans op ziektes, hoe meer gezondheid en bijgevolg hoe meer vorm.

SELECTIE  
Dan kom je vanzelf bij een ander stokpaardje ‘selectie’.
U weet wel: ‘De slechte verwijderen, de goede verkopen en de supers behouden.’
Ietwat overdreven natuurlijk, maar toch.
Andre letterlijk: ‘Hoe strenger je als beginner sorteert hoe eerder je aan de top zal raken.’
Duiven van drie jaar of ouder die geen goede gaven gaan dat echt niet meer doen. Die moeten weg. Die andere kampioen Co heeft veel minder duiven dan vroeger, maakt van het opleren veel minder werk en constateert dat het wat betreft verliezen niet uitmaakt of je er veel of weinig mee rijdt.

LEZEN  
Nu we het toch over ‘lezen’ hebben moet ik denken aan de vraag van een zuiderbuur.  
Die schreef letterlijk:  ‘De Br zegt dat hij duiven kan lezen. Wat moet ik daar onder verstaan?’
'Niet te ver zoeken', heb ik hem geantwoord. Hij bedoelt zo iets als ‘de betere liefhebber ziet alles. Of ziet meer.’
Een voorbeeld: Antwerpenaar J had altijd goed gespeeld, heel goed zelfs, maar op hokken om je dood te schamen. Vond hij. Er kwam geld binnen en hij vond het tijd iets aan die hokken te doen. Een bekend hokkenbouwer kreeg opdracht nieuwe te bouwen. En die kwamen er. Juweeltjes.

MAAR TOEN
Duitsers die op bezoek kwamen maakten zelfs foto’s van de verluchting, zegt J lachend. Maar wel als een boer met kiespijn. Want de duiven vertikten het om dankbaar te zijn, ofwel te presteren op hun nieuw onderkomen.
J ging de duiven niet met medicijnen te lijf zoals velen zouden doen en begon te krabben. Niet op de hokken, maar achter de oren. Zelfde voer, zelfde methode en zelfde duiven. De kwaliteit kon op een jaar toch niet verdwenen zijn? Dus bleef maar een optie over: Het hok.
Er kwamen terug hokken zoals vroeger en wat ook terug kwam waren de prestaties. Het had flink geld gekost, het was een dure les, maar wel een les en hij leefde nog lang en gelukkig… want het lijkt idd op een sprookje met goede afloop.   

• Volgende