VLUCHTVERLOOP HOEKSCHE WAARD EO V22 YSSELSTEIN MET 4305 DUIVEN OP 30-05-2020 OM 08.10 U.

RAYON OOST 2082 DUIVEN.

GROEP A 876 DUIVEN

GROEP B 1206 DUIVEN

RAYON WEST 1625 DUIVEN.

GROEP A 589 DUIVEN

GROEP B 1036 DUIVEN

Klik hier voor gehelen verloop

In alle rouwadvertentie staat onderaan ín ‘besloten kring’. Twaalf man bij een crematie van een geliefde dat maakt het nog droeviger als dat het al is. Waar dringt de werkelijkheid van verdriet zich zo wreed op? Dat is in het rouwcentrum van de uitvaartverzorger en in het crematorium. Wereldwijd zijn door het corona nu al 300.000 doden gevallen. Het schokt altijd als je in de krant opeens een overlijdensbericht leest dat de vrouw van een duivenvriend en clubgenoot is overleden. Dat las ik onlangs in “de Limburger”. Onwillekeurig denk je dan dat het coronavirus daar de oorzaak van is. Het medeleven met dat grote verlies wat mijn duivenvriend was overkomen dat drong zich bij me op. Maar tevens maakte het me ook nieuwsgierig. Zou Cato, zo heette de vrouw, door het corona aan haar einde zijn gekomen? Daar ik wist dat ze over enige jaren terug door een “ Tia” werd getroffen en ze met haar ouderdom van 78 jaar bij de gevaarlijke groep hoorde, deed het me denken dat ze het zoveelste slachtoffer van de heersende epidemie was geworden. Het trok me in twijfel of ik een condoleance kaart naar de familie zou sturen, ofwel dat ik persoonlijk mijn medeleven bij hun thuis zou gaan betuigen. Ik koos voor het laatste hoewel ik wist dat het verdriet bij de familie nog heel vers en scherp was. De zon die scheen in een schuine baan over de oprit van het huis toen ik daar met mijn auto halt hield. De stilte die er heerste die deed me voelen dat de rouw tegen de gevel van het huis aan beukte. Ik trof er mijn duivenvriend aan die zich teruggetrokken had op zijn eigen eilandje van verdriet. Omdat rouw geen regels kent doet iedereen dat op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd. Dat merkte ik ook bij mijn duivenvriend. Hij koos er voor om zich de eerste tijd zo veel als mogelijk van de buitenwereld af te sluiten. Zijn kleine kolonie duiven op zijn eveneens klein duivenhok die verdoofde enigszins zijn pijn. Ik kwam niet alleen binnen in ’t huis van mijn duivenvriend maar ook in het diepste van zijn eigen binnenste. Hij verteld me tussen snikken en snotteren door dat zijn vrouw door een hersenbloeding is komen te overlijden en hoe haar uitvaart is geweest. Niet alleen het overlijden van zijn vrouw vond hij intriest maar nog meer omdat het werd vergroot doordat ze in een “ besloten kring “ afscheidt van haar moesten nemen. Het was een rouwstoet van niks. De hal van het crematorium was kaal en er heerste een doodse stilte. Ook geen nazit met een bakje koffie en vlaai en napraten of herinneringen oproepen. Mijn vriend had het anders gewild. Zijn vrouw was bij velen geliefd en als de corona er niet was dan zou de ruimte in het crematorium bomvol zijn geweest. Maximaal twaalf man op de uitvaart. Hij telt op zijn vingers ‘met hem zelf waren het zijn kinderen met aanhang en kleinkinderen en een paar nichten die het twaalftal gestalte gaven. Samen hadden ze bij haar gestaan in de kamer van het “hospice” en in het crematorium. Met niemand anders er bij om hun te troosten. Kan het nog erger? Op de kast lagen veel rouwkaarten als bewijs dat de familie omringd was door mensen die zeer met hun smartelijk verlies meeleefden. Ik was er bij toen er een dame aan de deur klopte die persoonlijk haar medeleven kwam betuigen. Haar ogen waren nat terwijl ze met een ingetogen stem haar condoleance deed. Ze wilde dat doen met een knuffel maar dat mocht helaas niet. Haar omarming zou mijn duivenvriend veel troost geboden hebben. Ik moest het ook laten met hem “veel sterkte” te wensen en er aan toe te voegen dat zijn duiven hem hielpen om zijn verdriet te verwerken. Zo zal het zijn want ik heb het zelf ervaren.

Pie.

Vandaag was het eindelijk zover de eerste vlucht van het seizoen 2020.
De duiven werden om 10:45 uur gelost in Breda.
Na een vlucht van ruim 50 minuten viel de eerste duif in onze vereniging bij A. Dokter om 11:37 uur.
Deze duif vloog een snelheid van 1812 meter per minuut wat gelijk staat aan 108 km per uur.
De eerste 10 in onze verenging zijn:
A. Dokter 1,5,9 en 10
G. Doppenberg 2.3 en 4
A. van Zoeren 6,7 en 8

Voor de volledige uitslag klik hier

Enschede

Vrijdag was het voor het eerst weer mogelijk om onze duiven in te korven voor een africhting. Daarvoor werden door de Werkgroep Covid-19 protocollen opgesteld om dat corona-proof te doen.
Toen bekend werd dat inkorven onder de daarin staande strenge voorwaarden kon, hebben alle verenigingen in onze Afdeling Oost-Nederland zich tot het uiterste ingespannen om hun lokalen en de wijze van inkorven zo te organiseren dat het aan de voorschriften voldeed. Afgelopen maandag meldden zich niet minder dan 85% van de verenigingen gereed voor inspectie. Woensdag werden de controles afgerond en donderdag lagen de lossingsvergunningen er.
Alles leek op rolletjes te gaan, maar even leek de gemeente Enschede nog roet in het eten te gooien. Een Boa (bijzondere opsporingsambtenaar) bezocht daar een clublokaal van een van onze zusterverenigingen. Daar was men chipringen aan het koppelen. Na een gesprek met de daar aanwezigen vertrok de Boa met de protocollen onder de arm.

Op basis van die protocollen en het “Veiligheidsbesluit voor buitensporten door jongeren tot 18 jaar” werd inkorven door de gemeente Enschede in eerste instantie niet toegestaan.
Er werd vrijdagmorgen een toelichting nagezonden van de Werkgroep Covid-19. In die toelichting werd aangegeven dat onze sport valt onder het “Veiligheidsbesluit voor buitensporten door volwassenen”. Daarnaast werd in de toelichting nog eens verduidelijkt hoe onze sport werkt, hoe ingekorfd zou gaan worden en waarom er dan (het toegestane) maximum van drie personen in het clublokaal aanwezig moet zijn.
Het werd een spannende vrijdag, maar rond 13:00 uur kwam er toch groen licht uit Enschede. Het protocol met toelichting heeft de toets weerstaan, dus petje af voor de Werkgroep Covid-19. Er zijn nu twee plekken in Nederland waar de overheden akkoord zijn: de Veiligheidsregio Groningen en de gemeente Enschede binnen de Veiligheidsregio Twente. Het kan niet anders of dit opent de deuren in de rest van Nederland voor de duivensport.

Het noorden van onze afdeling ging naar Kalkar en wij, als onderdeel van het zuiden, naar Venlo.
Het was goed duivenweer. De vroegste duiven kwamen in flinke groepen af, maar daarna ging het bij sommige hokken toch met horten en stoten. Niet zo gek als we zien dat we veel later beginnen en terugblikken op een seizoen 2019 dat vooral met de jonge duiven slecht verliep.
Al met al echter een training die nuttig en leerzaam was voor de duiven en nu kunnen we het wat verderop gaan zoeken.
Dat wordt voor onze afdeling richting Duitsland zolang de grens naar België dicht blijft. In Frankrijk mag al wel gelost worden, maar daar zijn we nog niet aan toe.

Zo is het eerste trainingsvluchtje een feit. Voorlopig blijven het ook trainingsvluchten, want wedstrijden houden is niet toegestaan volgens het Veiligheidsbesluit.
Beetje raar wel, want dat besluit gaat uit van mensen die onderling een wedstrijd spelen; of liever gezegd nu géén wedstrijden mogen spelen. Dan praat je over bijvoorbeeld voetbal-, hockey- of korfbalwedstrijden.
Dat het bij ons de duiven zijn die de wedstrijd vliegen is blijkbaar niet uit te leggen. We staan dus nog steeds niet op de kaart als duivensport. Op zich ook niet zo verwonderlijk met 15.000 leden in heel Nederland. Mogelijk kan er met terugwerkende kracht nog iets worden gedaan als wedstrijden wel weer worden toegestaan. En, alla, we kunnen de duiven weer laten vliegen. Dat is belangrijk om de oude duiven in hun ritme te houden en het plezier weer te gunnen van de vluchten. Voor de jonge duiven is het nog belangrijker. Zij moeten worden getraind om het naar huis komen onder de knie te krijgen. Zonder die opleiding zullen vele verloren gaan in een later stadium.
Dus laten we de handen dichtknijpen dat we weer mogen.
Eén ding werd wel duidelijk. Men baalt van het na de vlucht niet bij elkaar kunnen komen om ervaringen uit te wisselen onder het genot van een drankje. Maar ook dat zal op een goed moment wel weer kunnen, zij het ook onder strikte voorwaarden.

Hoe zei Johan Cruyff ook al weer? Dat ieder nadeel zijn voordeel heeft, is het niet? Dat wenu door het coronagedoe geen duivensport hebben dat is een nadeel, maar of het een voordeel is dat we andere dingen kunnen doen nu we genoodzaakt zijn om binnen te blijven, dat vraag ik me af. Het is hoe je het bekijkt. Natuurlijk kun je de verveling verdrijven met andere bezigheden. Ik zelf deed dat een dezer dagen met het bestuderen van mijn duivenprestaties van het vorige seizoen. En dat deed ik met zelfbewondering. Omdat mijn oude vliegploeg in het voorbije seizoen van 2019 het er goed van afgebracht had. Met een pakket van 169 prijzen en een rendement van 47,3 % , behaald bij het SS-Maaskant, was ik uiterst tevreden. En zeker ook nog omdat daar enkele overwinningen en enkele kampioenschappen bij waren. En het deed me weer met vreugde terug denken aan de prestatie wat mijn vale doffer met ring 17/1538233 had geleverd.Zijn resultaat dat werd 13 prijzen van 15 keer inzetten. Op een rijtje gezet zijn dat: 40-138-30-36-79-67-73-86-2-67-3-37-13met als toetje de 4e prijs provinciaal op Limoges. Over die crack wil ik het in dit geschreven stukje even hebben. Namelijk over zijn afkomst! Het is inmiddels al weer bijna 5 jaar geleden dat op een zomeravond, de tijd dat de jonge duiven werden afgericht, een vreemde jonge duif tussen de mijne het hok binnen kwam. Nou, dat was me een scharminkel waar je nog geen soep van kon maken.Qua postuur had het iets weg van een “Turkse tortel”. Sorry, dat ik dit zeg want dat vaal gepluimdeduifjehad werkelijk niets wat me beviel. Een kerkduif zou er met kop en schouder boven uitsteken. Echt waar. Ik weet dat ik toen heb gedacht,dat de liefhebber die zo’n schepsels op zijn hok heeft vliegen , er eenmoest zijn dieweinig verstand van duiven had.Het maakte me nieuwsgierig welke duivenliefhebber het zou zijn diedat“vaaltje” had gekweekt en wie de eigenaar was. Zoals ik met alle duiven doe die bij me aan vliegen, had ik ook het bewuste duifje geplaatst in de daarvoor bestemde bak in het berghok. Die laat ik daar dan altijd een paar dagen, met voer en water, bijkomen van hun dwalingom ze dan weer de vrijheid te geven. In de meeste gevallen vertrekken ze dan gezwind. Zo zou ikdatook met het “vaaltje”gaandoen. Maar eerst wou ik weten wie de eigenaar was. Met het ringnummer 15/1365081 ging ik naar de site van de NPO om daar achter te komen. Dat was zo gepiept. Met grote nieuwsgierigheid toetste ikop mijn telefoonhet nummerinwat me was opgegeven. Op dat adres stond de duif geregistreerd. Na drie of vier beltonenkwam de verbinding tot stand. Aan de andere kant hoorde ik een lieflijke vrouwenstem zich meldenals: “Met het Wooncentrum Eijerkampin Zutphen”. Wie? Ik stondevenpaf toen ik dat hoorde. Datistoch nietwaardacht ik voor ‘n moment. Met enige beduusdheid excuseerdeikme bij de juffrouw en stamelde dat ik me vergist had in het telefoonnummer. De juffrouw nam me dat niet kwalijk en heel vriendelijk wenste ze me zelfs nog een fijne dag verder. Zo als ik al eens vaker heb gehad dat ik niet het juiste ringnummer van de duif had genoteerd, zo dacht ik dat dit ook nu het geval was geweest. Toen ik ging checken of het ringnummer wel klopte wat ik op mijn papiertje had geschreven, maakte ik me zelf uit voor sufferd. Je zal wel weer verkeerd gekeken hebben dacht ik. Maar tot mijn grote verbazing was het ringnummer juist wat ik had genoteerd. Met enige schroom belde ik weer dat telefoonnummeren vertelde ik aan de juffrouw dat er een duif van Eijerkamp bij me was aangevlogen. Prima meneer, een ogenblikje dan verbind ik u door, kreeg ik te horen. Enkele tellen later kreeg ik een van de heren Eijerkamp aan de lijn.Die vertelde ik in het kort dat een jonge duif met ringnummer 1365081 van hun bij mij was binnen gevlogen en er niet fit aan toe was. Met gepaste aandachtig werd mijn uitleg aangehoord waarop werd geantwoord dat de bewustejonge duif van een leervlucht van Tongeren was gebleven. Er aan toevoegend dat toen, op onverklaarbare wijze, bij veel liefhebbers jonge duiven achter waren gebleven. Om het kort te maken werd me gevraagd of ik hun duif een paar dagen wilde verzorgen en ze dan weer los wilde laten. Hij vervolgde met te zeggen dat als de duif bleef en niet wilde vertrekken, dan

moest ik hun dat laten weten dan stuurde ze me het eigendom bewijs. En zo gebeurde het. Na dat ik enkele dagen het duifje had verzorgd en ze haar vermoeidheid te boven was gekomen gaf ik ze in de vroege morgen, de vrijheid. En na een paar rondjes boven mijn huis rond gevlogen te hebben zag ik ze richting het noordennemenen binnen korte tijd was ze niet meer te zien. Die is weer gauw in Zutphen terug heb ik toengedacht.Maar dat werd niet werkelijk. Dezelfde dag, in de late namiddag toen mijn eigen duiven hadden getraind en weer binnen het hok waren, zag ik op een gegeven moment het “vaaltje” weer op het bordes voor mijn hok lopen. Ik kon merken dat ze lang had gevlogen en trek in voerhad. Want toen ik wat zaad in de spoetnik aan het hok van de jonge duiven strooidewas ze daar meteen bij.Wat nu te doen? De dag nadien heb ik het duifje vrij gelaten op de parkeerplaats van het winkelcentrum waar ik boodschappen ging doen. Nauwelijks 3 kilometer ver van m’n hok. Natuurlijk weer met de verwachting dat ze nu haar weg naar huis weer zou vinden. Maarwieschets mijn verbazing?Bij mijn thuiskomst zat het “vaaltje” weer parmantig op de spoetnik. Blijkbaar voelde ze zich bij mij thuis en wilde niet meer weg. Ik heb haar toen bij mijn jonge duiven gelaten en haar laten doen wat ze zelf wilde. Alle dagen ging ze los met de anderen en mocht ze haar plan trekken. Ze mocht gaan, ze mocht blijven. Maar ze had zich ondertussen goed eigen gemaakt tussen de duiven van mij en het leek alsof ze hier geboren was. Eerlijk gezegd,ikhadweinig interessein dat kleine ding, maar omdat ze van Eijerkamp kwam, liet ik ze bij mij betijen. Dus na 14 dagen belde ik de heer Eijerkamp op en vertelde hemhoe de zaak in mekaar zat. Die meneer was heel kordaat en sportief! Hij wenste me succes met de duif en beloofde dat hij me het eigendomsbewijs met de stamkaart van de duif toe zou laten komen. En dat was geen loze belofte. Een paar dagen later vond ik dat beloofde dus ook in mijn brievenbus. Bij het zien van de stamkaart van het “vaaltje” werd ik met stomheid geslagen.Haar ouders en grootouders waren van edele bloede met hoofdzakelijk fond bloed in de aderen. Het “vaaltje” heeft als vader een zoon van de “Rooie Daxter” en haar moeder is een dochter uit de 4eNationale asduif. En die zitten weer vol met de goeie eigenschappen van het soort van Wijnands & Zoon-van Loon-Janssen-AenEijerkamp. En wat moet je met dat soort als je geen fond speelt? Met in gedachte dat ik uit kinderen van het “vaaltje” geen potten zou breken op de vitesse en de halve fond kweekte ik er ook bewust niet uit. Ik gebruikte ze als weduwduivin En dat is niet slim van megeweest. Want de weinige duiven (doffers) die ik uit het “vaaltje’ heb die behoren bij de beste van mijn hok. Zoals mijn reeds genoemde 1538233 met 13 prijzen van 15 keer zetten. De 1538260 met 33-181-197-193-110-11-39-23 van 12 inkorvingen en de 1351821 met 190-67-118-96-27-69-385-22-25 eveneens van 12 keer zetten. Een nieuweling uit haar is de doffer 19/1144341 die als jongevande 8 keer zettenkwam tot een prestatie als 49-7-57-73. Dat ik nu het “vaaltje” (die is uitgegroeid tot een mooi gebouwde middelmatige duivin met zachte pluim en slim kijkende ogen) niet meer gebruik als weduwduivin maar voor de kweek, dat is wel logisch. Onder de 22 jonge duiven die ik nu heb daar zijn er 4 bij die het “vaaltje” van Eijerkamp als moeder hebben. En ik wil niet opscheppen, de klasse druipt er van af!.Ik mag nu zeggen dat in mijn duiven bloed stroomtdie van grote waarde is. Dat is immers gebleken. Het “vaaltje” had van mij meer erkenning verdient dan wat ik haar toekende. Maar ik wist niet beter!Pie.