Een enigszins verlate terugblik, want het was me het weekend wel. Voor zaterdag werd bijzonder slecht weer voorspeld. Heel de dag. Het was voor de Afdeling Br2000 reden op vrijdag te spelen.
Zaterdag evenwel stralend weer tot een uur of drie. Wat niemand had durven denken, overal alles los (behalve Bourges -Belgie- dus), voor vlotte vluchten, wel aan gigantische snelheden door een ziedende zuidwester.

MISKEKEN
Het ging regionaal aan meer dan 2.000 mpm.  
‘Ze hoeven de staart maar open te zetten en ze stormen naar huis’, dus geluksvluchten hoorde je vroeger. Dat dacht ik ook, maar niet meer.
Stormen wel, maar naar huis?
Mensen dichten dieren graag menselijke eigenschappen toe. Antroponorfisme heet dat.
Wind van achter betekent ook op de fiets vooruit stormen.
Wind tegen drukt ook op de fiets snelheid.  
Maar… anders dan bij duiven is bij fietsen (wielrenners) het traject bepaald. Duiven moeten het maar uitzoeken en daarvoor krijgen ze met meer dan 100 km per uur heel weinig tijd.
Nu denk ik, nee WEET ik, dat je ook bij zulke snelheden vooral goede nodig hebt.
Snelheden maken is het probleem niet, wel van de eerste tot de laatste meter koers houden, los van de meute.

PRAKTIJK    
Kijk naar de uitslagen en je ziet het. Geen nieuwe onverwachte namen die winnen en domineren, maar ‘the usual suspects’, de toppers dus.
Soms zelfs meer dominerend dan normaal. In Z H is een nazaat van Murphy’s Law van Willem meer dan 10.000 lotgenoten te snel af. In Oost Brabant een bombardement van de supermannen Jan en Henri als zelden vertoond. Van Wanroy en Co spelen in Nuland en mede door hen duurt het concours daar 10 minuten.  Aan 1795 mpm (107 km per uur !) had men geen prijs meer. Met die snelheid zou een duif in het ongeveer 35 km korter bij gelegen Valkenswaard met voorsprong de 1^e prijs gewonnen hebben.  De snelste daar maakte 1.707 mpm.

GELIJK
Als ik hoor over verliezen van jongen moet ik vaak aan die avond denken in het inmandlokaal in Sint Job in een septembermaand lang geleden.
Twee liefhebbers hadden duiven ingezet voor Quievrain die nog piepten.
‘Jullie zijn niet bang’, zei ik, ietwat snerend.
'Volgende week komen we met evenveel', zeiden beide.
Vanaf die dag wist ik het en schreef ik het. In september gaat nog amper iets verloren.
Een of ander Groot Licht bij de NPO stelde voor dus alleen in september te vliegen. Sjonge jonge.  
Nu heb ik weer navraag gedaan. H C uit Chaam, die met meer dan 50 jongen speelt: ‘Al 2 weken geen verliezen’. Beginner M K uit Merksplas, voor het eerst zijn jongen ‘in de grote mand’ voor Quiévrain. Alles thuis. Dus mannen die voor 100.000 euro bereid gevonden werden mee te denken, dit advies is gratis. Maak er notitie van en streep af. Want ook in september is er G5, Internet, GSM, radar, straling, oorlog en weet ik veel.  

For my English speaking readers: 
Now that I no longer have to write in English thanks to excellent translation machines, the intensity of the number of articles has increased. So feel free to take a look at 'articles' > English more often.

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Toch toekomst  

De massale verliezen van jonge duiven en ook roofvogels en mega hokken zijn voor velen een gruwel.
Foto’s van winnaars die steeds vaker bestaan uit een team van vier, vijf of zelfs zes man maakt 'de gewone man' niet vrolijker. Je wordt er ook niet vrolijk van om bij fraai weer te wachten tot het warmer wordt en pas dan te lossen als de Belgen thuis zijn. Het verziekt het plezier voor velen.
Ondanks dit alles blijkt de sport voor velen toch nog genietbaar en zouden die hun duiven voor geen goud willen missen.  Daarvan getuigen met name ook mensen die nog niet zo lang duiven hebben.  

Bart
Neem nu Bart van Olmen. Ik kwam nogal eens bij zijn vader Jos, een van de betere grote fondspelers in Belgie. Tot die op een kwade dag, vrij onverwacht, kwam te overlijden.
Bart woonde in hetzelfde dorp, Ranst, en besloot voor de duiven te zorgen en er zelfs een jaar mee te gaan spelen. Gewoon voor de lol en… niet langer dan een jaar. Ook om zijn moeder te plezieren.
Edoch. Bart kreeg zo veel plezier in duiven en duivensport dat hij liefhebber is gebleven en nog succesrijk ook. De prille zestiger gaat nu als fondspeler zelfs mee doen aan de Ronde van Belgie. Het verkort de periode om geen duiven van de vlucht te zien komen. Wel heeft hij zich voorgenomen weinig duiven te houden. Zelfs geen kwekers. De vliegers moeten maar zorgen voor het na geslacht.Voor Bart is duivensport een fantastische vrije tijdsbesteding.  

Thomas en Sally
Op deze plaats kon U enkele jaren terug ook lezen over Thomas en Sally uit Hoogstraten. Beirde raakten van de ene dag op de andere helemaal bezeten van duiven.
Zelden gezien, zo gepassioneerd als die Thomas was. Niet ver van hem vandaan woont er trouwens nog zo een: Jense Brosens.  
Beide konden na een jaar duiven al niet meer stoppen te zeggen hoe ze van hun nieuwe hobby genoten.
Duivensport is een selectie sport, zei ik tegen Thomas. Presteren gaat enkel met goede.
Of ik die wilde selecteren?
Ik zei weer maar eens wat ik zo vaak zeg. ‘De goede haalt niemand er uit, de slechte is veel eenvoudiger.’ Enfin ik naar Hoogstraten, manden vol duiven stonden gereed, maar wat een rommel.
Hij was als beginner niet door iedereen goed behandeld en dat is nog een eufemisme.
Er bleven er niet veel over. Even twijfelde ik of hij al die overtollige duiven wel zou ruimen.
Ja dus. En wat ik nooit had durven denken, nu al, in 2025 werd zo enorm hard gespeeld dat het duiven minnend koppel Van der Linden Smets Kampioen werd in Union Antwerpen. Bebaarde Thomas en Blonde Sally zeiden destijds de sport vooral tof te vinden vanwege de geweldige sfeer in de club en onderlinge vriendschap tussen de liefhebbers. Hopelijk is daarin niets veranderd.

Dokter en dokter  
Ooit had je in het nabije Ulicoten een duivenclub. Met de drie clubs in mijn woonplaats hadden we een mooi samenspel met de naam “C C Baarle”.
Met zo’n 120 liefhebbers, toen. Ik durf niet zeggen hoeveel er daarvan over zijn maar denk dan maar aan landen waar de liefhebbers tientallen kilometers van elkaar wonen maar toch intens van hun hobby genieten.
Nu had ik altijd de gewoonte beginnende liefhebbers in de club een duif te schenken en in Ulicoten
was er zo een. Beter een liefhebster, Caroline, de dochter van de te vroeg overleden Tijn Oomen.
Caroline is niet het type melker dat velen voor ogen hebben maar een jonge vrouw die de kost verdient als bedrijfsarts. Haar man Wouter (huisarts!), zag het even aan en kreeg zowaar ook plezier in duiven. Caroline volgt enthousiast de wedstrijden en doet mee in de app van de club.
Maar toch, zo veel plezier in duiven en de sport, verbaasde me bij een nadere kennismaking. Ze genieten van en hebben respect voor elke aankomende duif. Ook al is die uren te laat.  Nu de goede duiven nog, clubgenoot Jos gaf al het goede voorbeeld.
Wat het sportieve betreft vrees ik wel dat beide dokters te veel van het kaf houden om dat van het koren te scheiden.
Zoals Thomas uit Hoogstraten al deed na een jaar duiven. Toch is dat absolute noodzaak om nog er nog meer lol in te krijgen door prestaties.  Moraal van het verhaal. Duivensport leeft nog.   

Vleiende mail  

Hallo Ad 

Met veel plezier lezen wij wekelijks uw logboek (blog) en de stukjes in het blad De Duif.

En we hopen dat u dat nog lang in goede gezondheid mag doen.

Wat ik me als liefhebber afvraag als ik naar de bestuursstructuur en besluitvorming van het NPO kijk, waarom men liefhebbers zoals u en Willem de Bruijn niet betrekt in een advies, u beider heeft toch een schat aan ervaring! En van onschatbare waarde voor het voortbestaan van onze duivensport.

En zo zullen er in Nederland toch nog wel een aantal zijn?

Het NPO zou deze mensen als een soort advies comisie kunnen raadplegen?

Of schrijf ik nu iets onbenulligs?

Beste Sportvriend,
Onbenullig zeker niet.  Toevallig had een collegae al gepland iets in die geest te schrijven voor in De Duif van komende week.
Ik voel me erg gevleid door Uw mail, heb de duivenwijsheid zeker niet in pacht, maar als met
hoger wordende temperaturen weer maar eens een (jonge) duivenvlucht later werd gelost vanwege inversie vroeg ik me vaker af wie van die mensen van IWB duiven hadden, wie er deelnemen aan de vluchten en
wie er uberhaupt een duif fatsoenlijk kan vast houden.
Punt is immers dat die mensen wel over het lot  beslissen van mensen en duiven en je maar al te vaak hoort dat die het plezier van velen in duivensport compleet bederven.
Ze zullen het wel goed menen hoor, ook kundig zijn, twijfel ik niet aan.
Maar ken niet EEN liefhebber die hun serieus neemt m.b.t. hun opvattingen over inversie. Jammer.